In de ban van de jaloezie

‘Hermann, ik wil hier niet meer over praten, je maakt er een drama van, terwijl er helemaal niets aan de hand is. Je bent gewoon stinkend jaloers.’
De stem van Elizabeth klinkt verontwaardigd.
Mokkend loop ik weg. Ik weet best dat ze gelijk heeft. Maar als ik me voorstel dat ze iedere dag met die kwal van een vent aan tafel zit, word ik daar razend van. Het is dezelfde razernij waarmee ik vroeger op school die pestkop, Wigand, een bloedneus heb geslagen. Toen was ik het kwijt, nu weet ik er geen weg mee. Bij Elizabeth hoef ik er niet meer mee aan te komen.
Net zoals een doorn venijnig pijn blijft doen als hij niet wordt weggehaald, zo blijft die giftige jaloezie mij kwellen.
Samen met zijn moeder Mathilde, woont Hermann op een monumentale boerderij in de uiterwaarden van de Rijn. Hij wordt in zijn leven steeds geconfronteerd met heftige jaloezieaanvallen. Hij heeft zijn vader nooit gekend en zijn moeder wil er niet over praten.
Zijn veelbelovende huwelijk met Elizabeth met wie hij zes zonen krijgt, mislukt volledig. Op een dag gaan ze ruziënd met de auto weg. Hermann komt alleen terug; spaarzaam laat hij iets los over een ongeluk en de verdwijning van Elizabeth. Sinds die dag hangt er een donkere wolk boven de boerderij.
Vijf jaar na het ongeluk gebeurt datgene waar Hermann altijd bang voor is geweest. De politie staat voor de deur met de boodschap: Wij arresteren u op verdenking van de moord op uw vrouw…
In deze meeslepende roman schetst Guido van Mierlo vol overtuiging het leven van een boer in de periode voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Langzaam ontspint zich een verhaal rondom een verzwegen familiedrama, dat lange tijd het dagelijkse leven van de hoofdpersonen beheerst. De schrijver weet de spanning er voortdurend in te houden, tot het verrassende einde toe.